مطالعه آزمایشگاهی حساسیت به مترونیدازول در پورفیروموناس ژنژیوالیسهای جدا شده از بیماران مبتلا به پریودنتیت بالغین

سابقه و هدف: در درمان عفونتهای پریودنتیت از آنتیبیوتیکهای متفاوتی استفاده میشود. یکی از این آنتیبیوتیکها مترونیدازول است که در ایران بیشتر به صورت سیستمیک و گاهی به شکل موضعی تجویز میشود در سالهای اخیر چندین گزارش در خصوص افزایش مقاومت پورفیروموناس ژنژیوالیس به مترونیدازول گزارش شده است. از آنجا که پورفیروموناس ژنژیوالیس مهمترین عامل میکروبی ایجاد پریودنتیت بالغین است این مسئله موجب نگرانی شده است. هدف از این مطالعه تعیین میزان حساسیت نمونه های بالینی این باکتری به مترونیدازول می باشد. مواد و روشها: این مطالعه به صورت تجربی بر روی نمونه های گرفته شده از ٦٢ بیمار مبتلا به پریودنتیت بالغین صورت گرفت. نمونه ها بوسیله سوزن کاغذی از عمق پاکت پریودنتال گرفته میشد و بعداز انتقال به آزمایشگاه بر روی محیط بروسلا آگار غنی شده تلقیح میگردید. باکتری موردنظر به روشهای معمول میکروبشناسی جدا شده و تشخیص داده می شد. به منظور تعیین حساسیت باکتری‌های جدا شده به مترونیدازول مقدار MIC به روش استاندارد NCCLS(M11-A5) به صورت رقت در آگار تعیین گردید. دامنه غلظت نهایی آنتی‌بیوتیک 0.0625 تا 16 میلیگرم در میلی لیتر بود. نتایج به صورت توصیفی در فاصله‌های برآوردی مورد بررسی قرار گرفت.یافته‌ها: از 62 بیمار مورد مطالعه 36 سویه پورفیروموناس ژنژیوالیس جدا شد. مقدار MIC در 16.7% از سویه‌ها برابر 1 میکروگرم در میلی لیتر به دست آمد. همچنین مقدار MIC در 55.5% و 27.8% از سویه‌ها نیز به ترتیب برابر 0.5 و 0.25 میکروگرم در میلی لیتر به دست آمد. با توجه به اینکه مقدار MIC برابر و کمتر از 8 میکروگرم در میلی لیتر حساس گزارش می‌شود لذا همه سویه‌های جدا شده حساس می‌باشند.نتیجه‌گیری: این مطالعه اولین مورد بررسی میزان حساسیت آزمایشگاهی پورفیروموناس ژنژیوالیس به مترونیدازول در ایران می‌باشد. خوشبختانه همه سویه‌ها به مترونیدازول حساس بودند و می‌توان همچنان استفاده از این آنتی‌بیوتیک را پیشنهاد کرد اما بررسی مداوم حساسیت این باکتری به آنتی‌بیوتیک‌های متداول توصیه می‌گردد تا از ایجاد و گسترش مقاومت آنتی‌بیوتیکی جلوگیری کرد.